Ruminasieversteuring

Ruminasieversteuring is 'n toestand waarin iemand voortdurend voedsel uit die maag in die mond opbring (herhaling) en die kos herlaai.

Ruminasieversteuring begin meestal na die ouderdom van 3 maande, na 'n tydperk van normale vertering. Dit kom by babas voor en is skaars by kinders en tieners. Die oorsaak is dikwels onbekend. Sekere probleme, soos die gebrek aan stimulasie van die baba, verwaarlosing en gesinsituasies met hoë spanning, is gekoppel aan die siekte.

Ruminasieversteuring kan ook by volwassenes voorkom.

Simptome sluit in:

• Herhaal herhaaldelik voedsel (herleef)
• Herhaal kos herhaaldelik

Simptome moet minstens 1 maand duur om by die definisie van herkouingsversteuring te pas.

Dit lyk asof mense nie ontsteld, tergend of walglik is as hulle kos opbring nie. Dit kan lyk asof dit plesier veroorsaak.

Die gesondheidsorgverskaffer moet eers fisiese oorsake, soos hiatale breuk, piloriese stenose, en abnormaliteite in die spysverteringstelsel wat van geboorte af aanwesig is (aangebore), uitsluit. Hierdie toestande kan verkeerdelik beskou word as herkouings.

Ruminasieversteuring kan ondervoeding veroorsaak. Die volgende laboratoriumtoetse kan meet hoe ernstig die ondervoeding is en bepaal watter voedingstowwe verhoog moet word:

• Bloedtoets vir bloedarmoede
• Endokriene hormoonfunksies
• Serumelektroliete

Ruminasieversteuring word behandel met gedragstegnieke. Een behandeling assosieer slegte gevolge met herkouing en goeie gevolge met meer gepaste gedrag (ligte aversiewe opleiding).

Ander tegnieke sluit in die verbetering van die omgewing (as daar mishandeling of verwaarlosing is) en die berading van ouers.

In sommige gevalle sal herkouingsversteuring vanself verdwyn en sal die kind weer normaal gaan eet sonder behandeling. In ander gevalle is behandeling nodig.

Komplikasies kan insluit:

• Versuim om te floreer
• Verlaagde weerstand teen siektes
• Ondervoeding

Bel u diensverskaffer as dit lyk asof u baba herhaaldelik spoeg, opgooi of kos herlaai.

Daar is geen bekende voorkoming nie. Normale stimulasie en gesonde verhoudings tussen ouer en kind kan egter help om die kans op herkouingsversteuring te verminder.

Katzman DK, Kearney SA, Becker AE. Voedings- en eetversteurings. In: Feldman M, Friedman LS, Brandt LJ, reds. Sleisenger en Fordtran se gastro-intestinale en lewersiekte: patofisiologie / diagnose / bestuur. 10de uitg. Philadelphia, PA: Elsevier Saunders; 2016: hoofstuk 9.

Kliegman RM, St. Geme JW, Blum NJ, Shah SS, Tasker RC, Wilson KM. Herkouing en pica. In: Kliegman RM, St. Geme JW, Blum NJ, Shah SS, Tasker RC, Wilson KM, reds. Nelson Handboek vir Pediatrie. 21ste uitg. Philadelphia, PA: Elsevier; 2020: hoofstuk 36.

Li BUK, Kovacic K. Braking en naarheid. In: Wyllie R, Hyams JS, Kay M, reds. Pediatriese maag- en lewersiekte. 5de uitg. Philadelphia, PA: Elsevier; 2016: hoofstuk 8.