Waarom die kontroversie oor die wenviering van die Amerikaanse vrouesokkerspan totaal BS is

Tevrede

• Resensie vir

Ek is nie 'n groot sokkerliefhebber nie. Ek het soveel respek vir die waansinnige hoeveelheid opleiding wat die sport vereis, maar om die wedstryd te kyk doen dit nie regtig vir my nie. Toe ek egter hoor van die omstredenheid rondom die vieringe van die Amerikaanse vrouesokkerspan tydens hul eerste wedstryd van die FIFA Wêreldbeker vir vroue teen Thailand, het my belangstelling gewek.

ICYMI, die span het opslae gemaak met sy oorwinning van 13-0. Hulle was die eerste span ooit (mans of vroue) wat 13 doele in 'n Wêreldbeker -wedstryd aangeteken het, wat geskiedenis gemaak het met die grootste marge, volgens Die New York Times. Maar dit was nie net die telling wat vere laat ruk het nie – dit was ook die manier waarop hulle gewen het. Die spelers was juig met elke doel en het saam fees gevier sodra die bal die net getref het, wat veroorsaak het dat baie kritici (ahem, haters) hul gedrag afkraak en dit onsportief genoem het.

'Vir my is dit oneerbiedig,' sê die voormalige Kanadese voetbalspeler en TSN -Wêreldbeker -kommentator, Kaylyn Kyle, na die wedstryd. ' Kyle het ook gesê dat hoewel die Wêreldbeker-toernooi 'n manier is waarop mense nie kan deelneem nie, die Amerikaanse span hul hartstogtelike vieringe moes stopgesit het sodra hulle 8-0 bereik het. (Verwant: Alex Morgan hou daarvan om soos 'n meisie te speel)

Nodeloos om te sê, dit maal my ratte.

Eerstens, as 'n voormalige speler, weet Kyle van alle mense van die harde werk en opofferings wat 'n pro -atleet vereis om die hoogste vlak van kompetisie te bereik. Dit alleen is roem en erkenning werd, maak nie saak as u nooit die eerste ronde haal nie. Tweedens, 'n groot deel van die Amerikaanse vrouespan is betrokke by 'n woeste openbare regsgeding teen die Amerikaanse sokkerfederasie vir beweerde geslagsdiskriminasie, wat hoofsaaklik fokus op die groot verskil in betaling vir die mans- en vrouespanne.

Elke doelwit was nog 'n uitroep van hul waarde en waarde vir die organisasie wat hul vermoëns verguis het, ten spyte van topranglys en Olimpiese medaljes. En miskien, wat die belediging van besering toevoeg, was die vrouespan wat kop en skouers bo hul manlike eweknieë was. Volgens Vox kan lede van die vroulike span ongeveer 40 persent verdien van wat die manlike spelers verdien - hulle verdien gewoonlik ongeveer $ 3,600 per wedstryd in vergelyking met mans wat ongeveer $ 5,000 verdien. In 2015, berig Vox, is die Amerikaanse vrouespan $ 1,7 miljoen toegeken vir die wen van die Wêreldbeker vir vroue - die Amerikaanse manspan het 'n bonus van $ 5,4 miljoen ontvang - nadat hulle in die 16de ronde van die 2014 Wêreldbeker -toernooi verloor het.

Maar wat ontstel my regtig: Watter soort boodskap stuur hierdie veroordelings van vierings en die dismorfe salaris van die Amerikaanse voetbalbond aan die volgende generasie vroulike atlete? Of regtig, meisies is mal oor enigiets, of dit nou skilder, fisika of besigheid is?

'Dit is wonderlik om 'n professionele atleet te wees en vervul te voel, maar terselfdertyd, watter soort nalatenskap wil u agterlaat?' het Alex Morgan, een van die sterre van die Amerikaanse vrouesokkerspan, gesê Die New York Times. Morgan het vyf van die 13 doele teen Thailand aangeteken. "Ek het hierdie droom gehad om 'n professionele sokkerspeler te wees, en ek het nooit geweet dit behels om 'n rolmodel te wees, 'n inspirasie te wees, op te staan ​​vir dinge waarin ek glo, op te staan ​​vir geslagsgelykheid nie."

In die sport, in die raadsaal of in die klaskamer is meisies - en minderhede - aangesê om hulself klein te maak sodat ander (naamlik wit seuns en mans) bekwaam en groot kan voel. Om ander ruimte te gee vir persoonlike ontwikkeling en groei, terwyl hulle hulself in die proses belemmer. Die regsgeding en die onverskillige entoesiasme van die span stuur 'n boodskap wat die status quo ontwrig waar meisies, vroue en minderhede begin - en dikwels die hele wedstryd speel - in nadeel. As ons probeer om aandag aan enige van hierdie wanbalanse te vestig, word ons in die ergste gevalle reggestel deur skaamte, kritiek of selfs geweld. Selfs Kyle het glo doodsdreigemente ontvang ná haar kommentaar oor die Amerikaanse span se gedrag. (Verwant: beïnvloeders ondersteun Nike se besluit om grootmannequins na 'n terugslag te gebruik)

As 'n 'ouer' duisendjarige is tradisionele lesse oor geslagsrol op skool versterk. Ek het geleer dat om 'n dame te wees, stil, nederig en nederig moet bly: kruis jou bene, roep nie en verminder jou vaardighede. Intussen, in baie gevalle, is meisies wat die reëls gevolg het en hul hande opgesteek het terwyl hulle wag om hul antwoorde te deel, oorskadu deur rumoerige seuns wat die klas onderbreek en ontspoor het.

Gelukkig het my ouers tuis geprys vir die talente wat ek en my suster besit (kuns vir haar, vir my swem) en groei bevorder in gebiede wat meer uitdagend was. Ons is voortdurend vertel dat dit goed is om supervaardig in een ding te wees en nie fantasties in 'n ander nie. Dat ons nie net gedefinieer word deur ons sterk punte nie, maar meer dikwels as ons swakhede - en hoe ons mislukking hanteer. Ons is grootgemaak om groot te droom en my ouers het agteroor gebuig om die groot drome te probeer verwesenlik. (Dankie dat u my by die swemoefeninge gehou het, veral in die winter, ouens).

Dit is nie 'n voorreg wat elke meisie het nie. Buiten die skool en onmiddellike huishoudings dien die samelewing in die algemeen as 'n amorfe ouer wat moeilik is om vas te stel, maar tog alomteenwoordig is. Ons word opgevoed deur ons kulture, veral deur die media, en veral nou. Baie kyk na die dekking van 'n kampioenskap vir 'n sport waarvan hulle hou, net om te hoor dat u nie u doelwitte moet vier nadat u 'n sekere nommer bereik het nie. Vertaling: Demp jou passies en jou vaardighede om te voldoen aan 'n patriargale standaard van wat 'n vrou toegelaat moet word. Bederfwaarskuwing: Vroue is vrek talentvol en dit is tyd dat ons ophou om verskoning daarvoor te vra. Alles wat u kan doen, kan ek doen terwyl ek bloei.

Volgens Bleacher Report het Jill Ellis, die Amerikaanse sokkerafrigter vir vroue, dit bondig gestel: "As dit 10-0 was in 'n Wêreldbeker vir mans, kry ons dieselfde vrae?"

Vir baie mense is dit ongemaklik om 'n vrou te sien wat daarin slaag en geniet in die swaarverdiende prestasie. Dit is morsig en ongerieflik - dit pas nie in 'n voorafbepaalde boks nie. Dit voel soos 'n manlike eienskap. Danksy die feministe en hindernisse wat die weg gebaan het, voel ons dat ons alles kan wees wat ons wil, maar die samelewing spring terug en vertel ons dat ons doelwitte binne die rede moet bly. Jy kan die glasplafon kraak, maar jy sal dit nie breek nie. Daar is natuurlik uitsonderings op die reël, en dankie tog daarvoor. Benewens Morgan en haar spanmaats, het onder andere Cardi B, Serena Williams, Simone Biles en Amy Schumer bewys dat u met genoeg gompiksie en dryfkrag u droom kan verwesenlik - en 'n oorwinningsronde kan behaal sodra u dit doen.

Maar ondanks hierdie inspirerende voorbeelde, is daar steeds 'n oorweldigende hoeveelheid faktore wat ander vroue aftrek.

Daar het die afgelope tyd baie gewoel oor vroue en hul rol in sport. Die Olympiese en algehele badass Alysia Montaño het 'n opskrif vir die New York Times geskryf en die manier waarop sommige skoenmerke swangerskapverlof hanteer (of regtig nie hanteer nie) vir hul vroulike pro-atlete geskiet, wat veroorsaak dat hulle gereeld meeding tydens hul hele swangerskappe en terugkeer na opleiding vroeër as wat hul dokters aanbeveel.

Boonop het die Internasionale Vereniging van Atletiekfederasie (die IAAF ook bekend as die beste baan- en veldorganisasie) probeer om hardloopsensasie, Caster Semenya, te verbied om mee te ding, tensy sy hormone neem om haar natuurlike testosteroonvlakke te verlaag. Wie stel die standaard van toepaslike inheemse testosteroonvlakke by vroulike atlete? Sal dit nie 'n voordeel of "geskenk" vir manlike atlete genoem word nie? (Verwant: Aly Raisman deel die brief wat sy nie tydens die verhoor van Larry Nassar mag lees nie)

Dit gaan terug na die vieringe van die Amerikaanse vrouesokkerspan - en uiteindelik Kyle se opmerkings. Sy is natuurlik nie heeltemal die skuld nie - Kyle is geregtig op haar mening. Ons het in elk geval meer gesprekke nodig oor hierdie onderwerpe om die huidige werklikheid te ondersoek en verandering teweeg te bring.

My vraag is: Waar het Kyle geleer dat 'goeie gedrag' in 'n spesifieke emmer moet val? Sy het, soos die meeste ander vroue, dieselfde boodskappe opgeneem wat ons kollektiewe vrou-identifiserende psige van vroeg in die lewe oorstroom het. As u geleer word om te glo dat ons suksesse net so ver kan bereik - en u vieringe daarvan slegs op een manier kan bewys word - sal u uiteindelik u vaardighede, verwagtinge verkort en u opinies van diegene wat dit uitdaag, skeef trek. IMO, haar kommentaar het die lewe van 'n leeftyd geleer dat daar 'n duiwe-benadering is om trots op jouself te voel.

Die lesse agter goeie sportmanskap is van onskatbare waarde. Jy leer hoe om met grasie te wen en te verloor en jou teenstander te loof ongeag die uitslag van die wedstryd. Morgan het presies dit gedoen. Ná haar ongelooflike vertoning het sy ’n Thaise speler getroos met die afhandeling van die wedstryd. Ander lede van die Amerikaanse nasionale span het Thai-spelers gelukgewens.

Dit is 'n opwindende tyd om vrou te wees. Ons kry uiteindelik welverdiende aandag vir ons groot bydraes tot die samelewing, en vir die onsigbare pogings wat ons sonder toekennings of erkenning doen. Of die Amerikaanse Vroue Nasionale Sokkerspan van plan was om rolmodelle te wees, hulle doen 'n geweldige goeie werk IMHO. Hou so aan dames, ek sal vir julle juig!

Resensie vir